இந்து தருமத்தில் பெண் அர்ச்சகர்கள் தேவையா?

இந்து தருமத்தில் கோவில் அர்ச்சகர்களாக பெண்கள் இருக்கலாமா? கூடாது என்று சில கருத்துக்களை முன்வைத்திருக்கிறார் அரிகரன். மாதவிடாய் போன்ற காரணங்களையும்
காட்டி இருக்கிறார். இதனை அவரது தனிப்பட்ட கருத்தாக கூறியிருந்தால் சரி. (கருத்து சரி அல்ல. அவரது கருத்துரிமை.) ஆனால் ஒட்டு மொத்த இந்து சமுதாயத்தின் குரலாக
அவர் ஒரு கருத்தை முன்வைக்கும் போது இந்து சமுதாய இயக்கங்களின் பார்வையை அவர் அவதானிக்க வேண்டியவர் ஆகிறார்.

இந்து தருமம் ஒரு வளர்ந்து வரும் சமுதாயத்தின் வளர்ந்து வரும் தேசத்தின் தருமம். காலனிய ஆதிக்கத்தின் அனைத்து கொடுமைகளையும் அனுபவித்த ஒரு சமுதாயத்தின் தருமம். அக்கொடுமைகளின் அனைத்து பின்விளைவுகளையும் -உறைந்து போன சாதீயத்தின் தீக்கொடுமைகள் உட்பட- சந்தித்து வரும் தருமம். மாறாக கிறிஸ்தவத்தை ஒரு ஒப்பீட்டுக்காக எடுத்துக்கொண்டால் காலனிய ஆதிக்கத்தின் சுரண்டலின் பலன்களையும் உபரி பலன்களையும் அனுபவிக்கும் சமுதாயம் மற்றும் அதிகார பீடங்களின் தருமமாக கிறிஸ்தவம்
விளங்குகிறது. அது பேசும் 'விடுதலை இறையியல்' (Liberation theology) கூட இந்த அசைக்கமுடியாத ராட்சத சக்தி கொண்ட அதிகார கோட்டை அரண்களின் உள் அமைந்த
பீடத்தின் துணையுடன் தான். மாறாக இந்து சமுதாயத்தின் சமூக சீர்திருத்தவாதிகளோ ஒரே நேரத்தில் பலவித போர்முனைகளில் போராடும் சூழலில் இருக்கிறார்கள்.
தேங்கிக்கெட்ட சமுதாய சூழலும் அது உருவாக்கியுள்ள சுரண்டல் சக்திகளும். மக்களை சாதீயத்தின் மூலம் சுரண்டும் கிராமப்புற கொடுவன்மையாளர்கள் ஒருபுறமும் அந்த
அவலங்களை அரசியலாக்கி ஆதிக்க சக்திகளின் வாக்குவங்கிகளாக்க அடிமட்ட மக்களை மாற்றி சுயநல அரசியல் செய்யும் முற்போக்கு வேடதாரிகள் மறுபுறமுமாக. வளரும்
நாடுகளை சுரண்டி உருவாக்கிய வசதிகளின் மேலிருந்து இந்துக்களை மேலும் கூறுபோட தயாரிக்கப்பட்டு விற்கப்படும் கருத்தியல்களுக்கு பகுத்தறிவையும் சுயமரியாதையையும்
விற்றுவிட்டு முற்போக்குகளாக தம்மை காட்டிக்கொள்ளும் அறிவுசீவிகள் மற்றொரு புறம். எவ்வாறு பிரச்சனைகளை தீர்வு காணாமல் ஒரு சமுதாயத்தை சின்னாபின்னப் படுத்தி அழிப்பது என முனையும் இந்த வெறுப்பியலாளர்களின் வெற்றுக்கூச்சல்களுக்கு அப்பால் அரிகரனின் வார்த்தைகளில் எனக்கு தெரிவது நேர்மையான பிற்போக்குத்தனம். வெறிப்பிடித்த வெறுப்பியலாளர்களின் முற்போக்கு வாதத்தில் இருக்கும் வெற்று ஆரவாரம் அரிகரனின் வார்த்தைகளில் இல்லை. அவரிடம் இருப்பது என்னைப் பொறுத்தவரையில் வெறும் அறிவீனமும் அசட்டுத்தனமும் மட்டுமே. ஆனால் இந்துசமுதாயத்தின் சமுதாய முன்னகர்வுகளை அவர் உள்வாங்கியிருந்தால் எத்தகைய அடிப்படை கருத்தியல்களிலிருந்து அது ஆற்றல் பெற்று எத்தகைய தடைகளை மீறி முன்னேறியுள்ளது என அவர் உணர்ந்திருந்தால் அவர் தம் நிலைப்பாட்டை மாற்றிக்கொள்வார் என நம்புகிறேன்.

மாதவிடாய் என்பது ஒரு உயிரியல் நிகழ்வே அன்றி அதனை ஒரு தீட்டாக பார்க்கும் பிற்போக்குத்தனம் மாற்றிக்கொள்ளப் படவேண்டும். வேத ரிஷிகளிலும் பெண்கள் உண்டு
என்பதனை உணரந்து கொள்வோம். சாஸ்வதமான சத்தியங்களை இறையாவேச நிலையில் தரிசித்தவர்கள் அவர்கள். இந்த இறையாவேச நிலை மாதவிடாய் எல்லாம் கணக்கில்
எடுத்துக்கொண்டு வருகிற விஷயம் அல்ல. அது ஒரு அனுபவ நிலை அல்லது தரிசன நிலை. ஒருவேளை சுய-ஹிப்னாட்டிசத்தில் ஆழ்த்தப்பட்டிருக்கும் பெண்களே கூட இந்த
தலைமுறையில் மாதவிடாய் காலத்தில் மட்டும் நாங்கள் பூசனை செய்யவில்லை என ஒதுங்கிடக் கூடும். ஆனால் வெகுவிரைவில் அந்நிலையும் மாறிடுமெனவே கருதுகிறேன். மாறுவதே சரியானதும் கூட.

இந்து சமுதாயம் இத்தனை தேக்க நிலை அடைந்திருந்தும் கூட பெண் பூசாரிகள் பெண் வேதவேள்வியாளர்கள் நூற்றுக்கணக்கில் சமுதாய இயக்கமாகவே உருவாகியுள்ளார்கள்
என்பதுதான் இங்கு சொல்லப்பட வேண்டிய முக்கியமான விஷயம்.

பூனாவில் மட்டும் மூன்று அமைப்புகள் பெண்களை வேத வேள்விச்சடங்குகளை செய்விக்கும் பயிற்சிகளை அளிக்கிறது. அவை உத்யான் பிரசாத் மங்கள காரியாலயம், சங்கர சேவா
சமிதி மற்றும் வேதாந்த மண்டல் ஆகியவை. இன்றைக்கு பூனாவில் மட்டும் 500க்கும் அதிகமான பெண் அர்ச்சகர்கள் இருக்கின்றனர். 1976 இல் இருந்து அனைத்து சாதிகளையும்
சார்ந்த பெண்கள் 7000 பேருக்கு மேல் வேதவேள்வி செய்யும் பயிற்சி அளித்துள்ளனர். இவர்கள் இன்றைக்கு தமக்கு கிடைத்திருக்கும் அங்கீகாரத்தை மலர் பாதையில் நடந்து
பெற்றிட வில்லை. பூக்குழி இறங்கித்தான் பெற்றிருக்கின்றனர். ஆனால் போராட்டங்களுக்கு அப்பால் இந்து சமுதாயம் முன்னகர்ந்திருக்கிறது. ஷீரடி சாயிபாபாவின் சீடரான குரு
உபாசினி பாபாவால் உருவாக்கப்பட்ட உபாசினி கன்யா குமாரி ஸ்தான் அமைப்பு யக்ஞங்களை பெண்களால் நடத்துவித்து வருகிறது. 1994 இல் ஆஸ்திரேலியாவின் விஸ்வநாதர் கோவிலில் பூசைகளை செய்தவர்கள் மூன்று சகோதரிகள் ஆவர். அவர்கள் சாந்தா மனோகரி ஸ்ரீகணேசன், கௌரிமனோகரி கந்தராஜா மற்றும் ஜெய மனோகரி பொன்னம்பலம் என்பவர்கள் என அறிகிறேன். வாராணாசியிலேயே பெண்கள் வேள்வித்தீ வளர்த்து யக்ஞம் செய்விக்கின்றனர். பாணினி கன்யா மகாவித்தியாலயா இந்த சேவையினை செய்துவருகிறது.அண்மையிலிருக்கும் கேரளாவில் திருச்சூர் மாவட்டத்தினைச் சேர்ந்த கொடுங்கல்லூர் குருபதம் மையத்தில் அந்தணரல்லாத 47 பெண்கள் வேத சடங்குகள் செய்விக்கும் தகுதியுடன் பயிற்சி பெற்றுள்ளனர். மாதா அமிர்தானந்தமயி ஏற்படுத்தியுள்ள பிரம்மஸ்தான கோவில்களில் எந்த சாதியை சேர்ந்தவராயினும் பெண்கள் அர்ச்சகராகவே சேவை ஆற்றுகின்றனர். ஞான ப்ரபோதினி அமைப்பு பெண்கள் வேள்விமுதலான இதுவரைஆண்களே நடத்திட்ட சடங்குகளை முன்னின்று நடத்திட எட்டுமாத பாடத்திட்டத்தினை நடத்துகிறது. இதற்கான கட்டணம் மாதம் ரூபாய் 800 மட்டுமே.

கோவில் அர்ச்சகர்களாகபெண்கள்

பெண்ணை அர்ச்சகராக கொண்ட சிவன்கோவில் மூலவர்
ஆக செயல் அளவிலும் இந்து சமுதாயத்தில் பெண்கள் பூசனை செய்வதும், பாரம்பரியமாக ஆண்கள் மட்டுமே செய்து வந்த சடங்குகளை பெண்கள் செய்வதும் கோவிலில் அர்ச்சகராக அமைவதும் நடக்கக் கூடியது மட்டுமல்ல ஏற்புடையதும் ஆகும். ஆக கருத்தியல் ரீதியாகவும் செயல்முறையிலும் இதற்கு தடைகள் ஏதும் இல்லை. ஆகமவிதி முறைப்படி உருவாக்கப்பட்ட விதிகளை ஆராய்ந்து பெண் அர்ச்சகர்களை ஏற்கும் வழிமுறைகளையும் ஆராய்ந்திட வேண்டும். சமுதாய ஏற்பினையும் உருவாக்க வேண்டும். புதிதாக கட்டப்படும் கோவில்களில் பெண் அர்ச்சகர்களை நியமிக்கலாம். மாதா அமிர்தானந்த மயி போன்ற ஆன்மிக சமுதாய அருளாளர்களைக் கொண்டு பிரம்மஸ்தான கோவில்களை உருவாக்கி பெண் பண்டிதர்களை சமய வல்லுநர்களை ஏற்படுத்தலாம். இவற்றின் மூலம் பெண் அர்ச்சகிகளுக்கு சமுதாய ஏற்புடைமை உருவாகும். விரைவில் பேராலயங்களிலும் குறிப்பாக பெண் தெய்வ ஆலயங்களில் பெண்கள் அர்ச்சகர்களாகிடும் நிலையும் வந்திடும்.